Als communicatiedeskundige in de media, had ik een onregelmatig leven. Geen dag was hetzelfde, weekenden waren meestal werkdagen en ik genoot van de verantwoordelijkheden die ik droeg. Ik maakte programma’s, was dagvoorzitter, discussieleider en communicatie coach. Ik reisde veel en ontmoette interessante mensen.

Daarnaast runde ik mijn gezin. Ik vermoed dat mijn kinderen daarachter aan zouden zeggen; als een manager. Ik had een planbord, zo groot als een kingsize bed en elke dag was van voor tot achter gevuld. En jazeker, ook met quality time met m’n zoons. Ze konden vrijwel altijd bij me terecht als ze een werkstuk moesten maken, een verslag schrijven, overhoord moesten worden, een luisterend oor of een advies nodig hadden. Ik werkte hard en dat was goed maar ik werd geleefd en zat voortdurend in de valkuil steeds harder te gaan werken.

En toen veranderde alles. Door omstandigheden die ik niet in de hand had, verloor ik mijn netwerk en het respect dat men voor mij had. Mijn leven kwam tot stilstand.

Er is me vaak gevraagd hoe het mogelijk was dat ik in deze periode niet burn-out ben geraakt. Wel was een het een enorm heftige periode waarin ik mentaal enorm op de proef werd gesteld. Ik kwam terecht in een vechtmodus en dat koste nog meer energie.

Maar omdat mijn hectische leven ineens tot stilstand kwam kreeg ik de ruimte om op zoek te gaan naar zingeving. Was alles wat ik voorheen deed, eigenlijk wel wat ik werkelijk wilde? Was het waardevol? Wat vond ik zelf nou écht fijn om te doen? Ik had nooit de tijd genomen om daarover na te denken, diep van binnen te voelen wat goed voor mij was. Ik had tientallen jaren in een sneltrein gezeten, die maar doordenderde. Juist de stilstand bracht mij tot inzicht.

Coachen is wat ik het liefste deed en doe. Ik ben daar de verdieping gaan zoeken en besloot de hbo-opleiding tot coach te volgen, een opleiding die het midden houdt tussen psychologie, stressfysiologie en psychoneuroimmunologie.